چه زيبا و دوست داشتني است، پذيرائي به سبك تركمني! وقتي وارد خانه مي شوي بخصوص اگر اين خانه يك خانه سنتي تركمني (آلاچيق) باشد. پذيرائي فوري از ميهمان بدون هر نوع انتظار با نان و چاي صورت مي گيرد و اين يك سنت عمومي در تركمن صحرا است. و چنان مي نمايد كه تركمن ها همواره منتظر رسيدن ميهمان و آماده پذيرايي از او هستند. سفره نان گسترده مي شود و اكثر اوقات نان درسته و يك قوري چاي با يك پياله براي هر يك از ميهمانان و اگر هم فراهم باشد، پنير، كره و ماست... قند و چند عدد شكلات.
قوري و كاسه ها در اختيار ميهمانان قرار داده مي شود تا با استقلال و آزادي، و بدون تابعيت از ميزبان بدلخواه خود از نان و چاي و محتويات سفره استفاده كنند و اين به غير از پذيرايي خاص، ناهار و شام است.
يكي از حسنهاي اين فرهنگ اصيل پذيرايي تركمن ها، اين است كه وقتي مهماني وارد مي شود ديگر سؤال نمي شود، آيا نان ميل داريد؟ آيا غذا بياوريم؟ هر وقت در هر مجلسي وارد مي شوي حداقل نان و چاي حاضر است هرچند صاحبخانه متوجه شده باشد كه اين شخص دقايقي پيش در خانه ديگري نان و چاي خورده است. اي كاش اين سنت حسنه در ميان اقوام ديگر نيز اشاعه مي يافت.
اما صدحيف و افسوس اين سنت حسنه و فرهنگ اصيل تركمن نه تنها نتوانسته است در ميان اقوام ديگر اشاعه پيدا كند بلكه خود از تهاجم مصون نمانده و در اثر كم توجهي به تدريج منسوخ و از خانه تركمن نيز دور مي شود.
در سالهاي اخير وقتي به برخي از خانه هاي تركمني وارد مي شوي ديگر از آن سنت ديرينه خبري نيست، گويا آنها تحت تأثير عوامل بيروني به فراموشي سپرده شده است.
در يك نشست دوستانه وقتي سفره انداخته شد و با چاي فلاسك توسط صاحبخانه پذيرايي شدم، از ميزبان قيچي خواستم، كه با ترديد، قيچي را آوردند. گفتم «سفره تركمني كه در آن نان نباشد بايد بريده شود.» ميزبان با شنيدن اين حرف پي به غفلت خود برد و دستور داد نان بياورند.
در محضر يكي از علماي تركمن، به فراموشي سپردن آن سنت حسنه را يادآور شدم و از وي درخواست كردم كه اجازه ندهند اين كار زيبا به قهقهراء برده شود، وي نيز از اين روند و برچيده شدن سفره در پذيرايي ها اظهار تأسف كرد كه در پايان اميدوارم كه خانواده هاي تركمني اين سنت زيبا و منحصر را حفظ كرده و در انتقال آن به نسلهاي بعدي نيز كوشا باشند.
